Voor de bijzondere circustechniek waarover sprake klemt elk een leren bit tussen zijn haag van tanden. Van het ene mondstuk naar het andere is een staalkabel gespannen als een navelstreng tussen twee bijtgrage jonge honden. Ze zoeken samen naar de perfecte balans, elk slechts steunend op twee stoelpoten. Ze hebben zichtbaar een hechte bloedband maar de ene is een breedgeschouderde krachtpatser en de andere een atletisch lichtgewicht. Toch moeten ze elkaar leren dragen. Iedere nekspier komt onder hoogspanning te staan. Bij overbelasting van die spieren ontstaat er zo’n druk op de schedel dat die door handen als kolenschoppen samengeperst lijkt te worden. De kauwspieren verzuren. De broers kunnen hun bit evenwel onmogelijk loslaten wanneer de staalkabel zo gespannen staat, of ze vallen en gaan voortaan zonder hun voorste rij tanden door het leven. Toch trekken ze zich metershoog op aan de kabel en aan elkaars massa. Ze dansen een pas de deux, ze spelen en vechten met elkaar en met de halsstarrige materie, telkens opnieuw aftastend waar hun eigen ik eindigt en dat van de ander begint.

Zo is Bit by Bit de lijfelijk ontleding van een broederschap. Ineengekrompen tot een schalkse blik van herkenning of net uitvergroot tot mythische proporties à la Kaïn en Abel (broederhaat) of Castor en Pollux (broederliefde). Ze wedijveren met drilboren, metselwerk en John Massis-achtige monstermotorfietsen, ze vormen zich naar elkaars viriele beeld of proberen daar precies aan te ontsnappen. Ze gaan openlijk de confrontatie aan met wie ze dankzij elkaar én ondanks elkaar geworden zijn. Als broers blijven ze hoe dan ook tot elkaar veroordeeld.